Dorastałam w Polsce, gdzie mamy „specjalne” szkoły muzyczne. Oznacza to, że kiedy masz siedem lat i powinieneś iść do zwykłej szkoły, możesz wybrać szkołę muzyczną zamiast niej. Uczysz się wtedy w dwóch szkołach w jednym budynku: masz normalne przedmioty, takie jak literatura, historia, matematyka itd., oraz przedmioty muzyczne – lekcje wiolonczeli, fortepianu, historię muzyki, literaturę muzyczną, rytmikę, kształcenie słuchu i orkiestrę. Tak więc zaczęłam swoją przygodę w pełni – na 100% :) … i całkowicie się zakochałam.

​

Pod koniec szkoły podstawowej (miałam 10 lat?), szkolna orkiestra już mi nie wystarczała, więc zaczęłam dołączać do młodzieżowej orkiestry w mieście. Jeśli dobrze pamiętam, mieliśmy próby dwa razy w tygodniu i w soboty. Koncerty odbywały się niemal co miesiąc. Moi rodzice odwozili mnie tam i z powrotem, co pewnie doprowadzało ich do szaleństwa… Powinnam im za to podziękować, bo naprawdę było warto.

​

Gdy miałam 12 lat, poszłam do liceum muzycznego, gdzie rano były lekcje ogólne, a po południu muzyczne: zajęcia z kameralistyki i orkiestry. To właśnie wtedy pojechałam na swoją pierwszą międzynarodową trasę koncertową orkiestry do Francji (na dwa tygodnie). Byłam najmłodsza w całej orkiestrze, stres był ogromny, ale byłam z moją najlepszą przyjaciółką – grała na altówce – więc bardzo się cieszyłyśmy. Rok później znowu byłam na dwutygodniowej trasie we Francji, a później w Niemczech. Do zajęć w normalnej szkole wróciłam dopiero 2,5 miesiąca po rozpoczęciu roku szkolnego, ponieważ podczas i po podróżach z orkiestrą rozchorowałam się. Nauczycielka biologii powiedziała mi, że nie zdam roku, bo mam za duże zaległości. Przez kolejne sześć miesięcy uczyłam się, ćwiczyłam i spałam po 3–4 godziny dziennie… i zdałam. Nadal chodziłam też do tej miejskiej orkiestry młodzieżowej. Grałam w świetnym kwartetcie smyczkowym, z którym mieliśmy mnóstwo koncertów. Ale to wciąż było dla mnie za mało. Każde lato spędzałam na Letnim Kursie Orkiestrowym w Puławach, gdzie głównym punktem była orkiestra, muzyka kameralna i język angielski. Za pierwszym razem, gdy byłam jeszcze młodsza, graliśmy w orkiestrze Serenadę na smyczki Czajkowskiego. W muzyce kameralnej miałam Oktet Mendelssohna. Trenowałam jak szalona – po dziewięć godzin dziennie, co jak na dwunastolatkę było bardzo dużo i niezwykle trudne. Ale wszystkie wskazówki od trenera-wiolonczelisty zostały ze mną do dziś, kiedy muszę grać fragmenty na przesłuchaniach.

​

W liceum jeździliśmy na międzynarodowe tournée orkiestrowe co roku, a nawet dwa razy w roku. Kiedy kończyłam szkołę w wieku 18 lat, miałam już 12 lat doświadczenia w orkiestrze szkolnej, dziewięć międzynarodowych tras, mnóstwo kameralistyki, miejską orkiestrę młodzieżową, tysiące koncertów, egzaminy z kameralistyki i gry solowej na wiolonczeli.

​

Moje ulubione miejsce w orkiestrze? Prowadząca grupy. Zawsze to uwielbiałam – trochę większa presja podczas prób i występów dawała mi dodatkową energię. Rozpoczęłam studia w Akademii Muzycznej w Krakowie, gdzie orkiestra była również przedmiotem. Mieliśmy koncerty co miesiąc. To właśnie wtedy po raz pierwszy pojechałam do Międzynarodowej Orkiestry Młodzieżowej, gdzie spotkałam młodych ludzi z całej Europy, którzy tak samo jak ja kochali grać w sekcji. Filharmonia Berlińska, Bejrut i wiele innych miejsc – tam grałam, uczyłam się od międzynarodowych wykładowców i rozwijałam się coraz bardziej.

Przez całe życie uczyli mnie koncertmistrzowie wiolonczeli z największych orkiestr świata. Po lekcjach chodziłam na ich koncerty, żeby zobaczyć, jak prowadzą swoje sekcje i grają to, czego mnie wcześniej uczyli. W wielu projektach orkiestrowych byłam prowadzącą grupy. Jednak studia w Szwecji nauczyły mnie, jak ważne i trudne jest siedzenie na ostatnim pulpicie. To doświadczenie uświadomiło mi, że choć prowadzenie grupy daje satysfakcję, to równie ważne – a może nawet ważniejsze – jest granie w ostatnim rzędzie. Podczas pięciu lat studiów spędziłam większość czasu właśnie tam – w tylnych lub środkowych rzędach, co pozwoliło mi lepiej zrozumieć strukturę całej sekcji. W ostatnim roku moich studiów magisterskich z Wykonawstwa Symfonicznego w Göteborgu byłam prowadzącą w prawie każdym projekcie. Ciężka praca przygotowań pokazała mi, że odpowiedzialnością koncertmistrza wiolonczeli jest sprawić, by cała sekcja grała lepiej.

Moja miłość do grania w orkiestrach nigdy nie zgasła. W 2015 roku otrzymałam stypendium do Młodzieżowej Orkiestry Filharmonii w USA. Miesiąc w Nowym Jorku, przygotowania do finałowego koncertu w Carnegie Hall z muzykami ze 100 krajów uświadomiły mi, jak wiele istnieje różnych stylów gry i ćwiczeń. To właśnie wtedy powstała moja praca magisterska. W ramach tego doświadczenia w 2018 roku uczestniczyłam w National Orchestra Institute na Uniwersytecie Maryland w Waszyngtonie, gdzie poznałam amerykańskie metody ćwiczenia i treningu mentalnego. Od razu wiedziałam, że to zmieni moje życie.

​

​

I tak właśnie się stało…

Zaczęłam studiować, czytać i prowadzić badania nad amerykańską metodą ćwiczeń i metodą treningu mentalnego. Nagle odkryłam, że przez 20 lat mojej edukacji muzycznej zawsze ćwiczyłam i uczyłam się grać na wiolonczeli, ale nikt nigdy nie nauczył mnie, jak występować.

Dowiedziałam się, że w niektórych renomowanych szkołach muzycznych na świecie istnieją zajęcia, na których studenci uczą się, jak występować na scenie i pod presją. Nie chodzi tu o sam lęk czy tremę – które oczywiście większość muzyków odczuwa – ale o to, jak pokazać swój pełny potencjał i zaangażowanie podczas występu. To było genialne – cała wiedza została zaczerpnięta ze sportu, od trenerów, zawodników i przygotowań do Igrzysk Olimpijskich. Sportowcy trenują przez 4 lata albo dłużej, by potem w jeden dzień, jedną godzinę czy jeden moment zdobyć złoty medal. Tak naturalnie narodziła się nauka o wykonawstwie (Performance Science) w świecie sportu, a świat muzyczny przejął tę wiedzę, przekształcił ją i wykorzystuje teraz, by uczyć muzyków, jak najlepiej zaprezentować się na scenie, pod presją, kiedy liczy się każda sekunda.

​

​

Fascynujące było obserwować rezultaty w mojej własnej grze oraz u nowych kolegów, którzy stosowali te metody. Poznanie całej tej społeczności i międzynarodowej sieci ludzi, którzy pasjonują się tym tak samo jak ja, było niezwykle inspirujące. To wciąż dość nowe podejście – nie ma wielu trenerów, instytutów, nauczycieli czy badaczy. Większość, tak jak ja, prowadzi własne badania, testuje nowe metody i próbuje zastosować je w pracy z muzykami, szukając najlepszych rezultatów. Ale po siedmiu latach badań wiem, że to jest przyszłość dla muzyków i orkiestr. Powiedziałabym, że orkiestry europejskie muszą się spieszyć, bo Amerykanie pracują nad tym już od 10 lat i mogą nam uciec – a my musimy ich dogonić, zanim odskoczą za daleko. Inaczej zauważymy podobną przepaść, jaka istnieje między amerykańskimi sportowcami na olimpiadzie a resztą świata.

​

​

Dlatego stworzyłam Performing Mindset

Chcę dzielić się swoją wiedzą i doświadczeniem w zakresie treningu mentalnego i występowania pod presją, aby pomóc zarówno indywidualnym muzykom, jak i całym grupom orkiestrowym. Te metody nie tylko wspierają muzyków wewnątrz zespołu, lecz także podnoszą poziom orkiestry, umożliwiając jej lepszy rozwój i występy. Znalazłam trenerów w Australii, którzy prowadzą badania i szkolenia – i po zobaczeniu ich metod jestem pod ogromnym wrażeniem. Widzę, że przyszłość gry orkiestrowej zmienia się i otwiera nowe możliwości.

​

​

​

​